Wij kunnen er toch ook allemaal niks aan doen

Op de rand van een veldbed zit een vrouw. Bebloede schoenen in haar hand. Pumps. Ze is op zoek naar geluk. Maar op een vierkante meter ben je snel klaar met zoeken.

Een vrouw stapt uit een vliegtuig. Stevige, gebruinde kuiten steken uit met modder besmeurde wandelschoenen. Ze koopt een eenmalige ov-chipkaart en vergeet die in te checken. Met pijn in haar voeten rent ze terug naar boven. Ze gaat regelmatig op reis; op zoek naar geluk. Maar nu wil ze naar huis.

“Wij kunnen er toch ook allemaal niks aan doen” is een poëtische theatervoorstelling die de menselijke kant van de vluchtelingenproblematiek blootlegt.

“Wij kunnen er toch ook allemaal niks aan doen” speelde ik in 2016 en 2017