Het lot van de open podium artiest

vrijdag 4 december 2015

“Je wil een open podium organiseren? Ja, leuk! Weet je wat? Dan doen we dat in het café, dat is leuk, lekker knus, intiem. Toch? En dan kan iedereen ook een lekker drankje bestellen. Het is ook meteen een leuk verzetje voor de stamgasten. Kijk eens aan, heb je meteen al een publiek! Op donderdagavond repeteert hier trouwens ook altijd de fanfare. Daar zul je nauwelijks last van hebben hoor. Ze komen in de pauze altijd een kopje koffie halen aan de bar. Dat is leuk, heb je nog meer publiek! Als jij nou de artiesten regelt en misschien een postertje, Facebook-event doet het ook altijd goed, dan komt dat helemaal goed. Een podium? Dat is toch niet nodig. De artiesten kunnen daar in het hoekje staan, lekker intiem, toch? Ja? Ok? Doen we het zo. Tot volgende week.”

Als een week later de organisator op tijd de kroeg binnenstapt om de artiesten op te vangen, liggen de stamgasten al een paar biertjes voor. Tien minuten later steekt de eerste artiest voorzichtig zijn neus over de drempel, ziet de stamgasten en wil zich omdraaien, maar de organisator heeft hem al herkend. “Nico, kom binnen, neem een biertje.” De organisator pleit verzachtende omstandigheden, maar Nico schudt zijn hoofd. “Ik drink nooit voor een optreden.”
    “Oei, en je staat pas na de pauze ingepland.”
    “Ik wil hem wel hoor.” Één van de stamgasten steekt zijn hand op.

Langzaam druppelen de artiesten binnen. Puur onversneden publiek laat het afweten, maar Nico had inmiddels niet anders meer verwacht. En ach, spelen voor vakgenoten is ook wel goed, die weten je werk tenminste te waarderen.

Met veel moeite weten de organisator en een enkele fervente “sst”-roeper onder de artiesten – af en toe bijgevallen door één van de stamgasten aan de bar, meestal degene die vlak daarvoor ook de aanleiding vormde om tot stilte te manen – het achtergrondgeluid tot een niet al te luid gemurmel te beperken, dat met behulp van de antieke microfoon, door de kroeguitbater met alle liefde aangesloten om zich van wat extra klandizie te verzekeren, nog enigszins te overstemmen is.

Totdat de fanfare binnenkomt. “Nou dat ging weer lekker, Joost!”
    “Als Hans de volgende keer op tijd invalt wel, hahahaha”
    “Sst”
De liefdadige kroeguitbater grijpt krachtig in. “Jongens, er is hier vanavond een open podium, leuk hè?”
    “Och, wa leuk ja, kom, doe es wa dan!”
    “Het zijn dichters.”
    “Aha, jah, ook leuk, doe maar een rijmpje dan, we luisteren.”
De arme dichter die op dat moment in het hoekje de microfoon ter hand neemt, schraapt zijn keel en begint met trillende stem zijn voordracht.
    “Hé, maar da rijmt helemaal nie, hij snapt ut nie helemaal geloof ik.”
Een diepe zucht klinkt door de microfoon. “Laten we maar even pauze houden dan”, stelt de organisator voor. Daar maken de artiesen die voor de pauze ‘hun ding’ al hebben mogen doen gretig gebruik van door er alles behalve stiekem tussenuit te glippen. “Bedankt hè, voor de fijne organisatie, ja het was weer leuk hoor, maar ja, we moeten echt gaan nu, druk druk druk …”

Ondertussen is Nico nog steeds nuchter. Al vraagt hij zich sterk af waarom eigenlijk. Na de pauze is het ineens een stuk rustiger. Op de achtergrond blaast nog wel de fanfare en uit de richting van de bar klinkt een zacht gesnurk, maar verder is de situatie te overzien. Als Nico uiteindelijk het podium betreedt, speelt hij voor de laatste stamgast, die zijn blik niet meer gefocust krijgt, de fervente “sst”- roeper, die nu eindelijk rust gevonden heeft, de organisator en de kroeguitbater die ondertussen de glazen spoelt en voor zichzelf een espresso’tje maakt.

Nog voordat het laatste woord gesproken is, overstroomt het Facebook-event met foto’s en getagde commentaren over de goede organisatie, het fijne podium en het respectvolle publiek. Dat was weer een lekker avondje cultuur. We kunnen er weer even tegenaan. Met name de kroeguitbater.