Een ei is geen ei en een beter milieu begint niet bij jezelf

donderdag 3 augustus 2017

Ik at maandag twee eieren. Twee! Toen ik op dinsdag het nieuws hoorde, controleerde ik meteen de code van het overgebleven ei in de koelkast. Nee, niet besmet. Gelukkig. Nee, toch niet. Op woensdagochtend onstond opnieuw verwarring. Ondertussen spuuwt mijn Facebook tijdlijn gal. ‘Dankjewel bio-industrie.’ Een enkeling leest verder dan de koppen en concludeert dat het gevaar wel meevalt en dat het eigenlijk veel zieliger is voor die 20 maal lichtere kip.

Vlak voordat de social media hel losbarstte hoorde ik nog een ander bericht. Een bericht dat, voor zover ik weet, niemand in mijn ‘vriendenkring’ gedeeld heeft. Nederlandse boeren zijn het milieuvriendelijkst ter wereld. Ik googelde het vandaag even en vond gek genoeg alleen een link naar het artikel op Max Vandaag, ‘de website voor 50+’ [link]. En die boer, die zo zijn/haar best doet om te investeren in onze toekomst, wordt nu niet alleen in diskrediet gebracht, maar krijgt waarschijnlijk ook financieel een harde klap. En de marges zijn al niet zo ruim. Want op de bodemprijzen die wij voor al die grootschalig geproduceerde producten betalen, heeft niemand in de keten van boer naar winkelschap een marge hoger dan 3 procent [link]. Dus wie is hier nu echt de dupe?

Achter dit recente staaltje van bliksemafleiding, schuilt natuurlijk een veel groter probleem dan die twee eieren die ik maandag at. Ik kwam voor het eerst (bewust) met dit principe in aanraking toen ik Douglas Adams’ The hitchhiker’s guide to the galaxy las, waarin de intergalactisch president, een persoon die op basis van zijn rol wordt verwacht het machtigste wezen van het universum te zijn, wordt ontmaskert als een bliksemafleider voor de daadwerkelijke macht ligt. Wie of wat daadwerkelijk de macht heeft, wordt niet duidelijk. Het systeem werkt dus.

Ondertussen is de informatievoorziening in de werkelijkheid waarin ik leef dermate goed ontwikkeld, dat je puur op basis daarvan zou verwachten dat ‘de waarheid’ wel boven komt drijven. Niets is minder waar. Wij worden boos (gemaakt?) op boeren, McDonalds, Primark en sinds het Postbus51 spotje ook elkaar, terwijl diegenen die daadwerlijk onze toekomst in handen hebben de dans – in elk geval in de mate waarin ze verantwoordelijk zouden moeten worden gehouden – lijken te ontspringen. ‘Een beter milieu begint bij jezelf’ is een relatief simpele oplossing voor een complex probleem en in werkelijkheid (IMHO) niet veel meer dan een troostende gedachte. Sterker nog, misschien zelfs schadelijk dus (weer een deuk in het imago van ideële reclame). Ik zal niet ontkennen dat wij allemaal bijdragen, maar er zijn mensen die meer impact hebben. With great power comes great responsibility. Natuurlijk mogen we wel een beetje boos zijn op de  bio-industrie, McDonalds, Primark, elkaar en onszelf, maar waarom zijn we niet furieus op diegenen die wij als onze leiders verkiezen? We lijken te denken dat we moeten leven met de grillen van de narcisten die wij aan de macht helpen, omdat de meerderheid nu eenmaal op hen gestemd heeft. Maar of ik nu wel of niet op een narcist gestemd heb, ik mag hem toch verantwoordelijk houden voor onze toekomst?

De vraag is natuurlijk alleen hoe. Die verdomde bliksem is zo fel en de afleiders lijken zo veilig.