Oh mama

Ik aanschouw met verwondering onze absurde worsteling om van identiteit iets tastbaars en blijvends te maken alsof we water proberen te omhelzen, alsof we aardverschuivingen willen bijeenhouden met een pincet, alsof iemand over vijf jaar mijn kind nog gaat herkennen van de foto op haar identiteitskaart die drie keer over moest omdat mijn handen op haar rug en buik niet zichtbaar mogen zijn.

Ik probeer ook alleen maar iets achter te laten.

Ik ben nietig                                                                                                                                     zonder jou

Op 13 maart 2023 vond mijn laatste en grootste interne aardverschuiving plaats. Ik had geen pincet bij de hand. Ik ben mezelf nog steeds bij elkaar aan het vegen.

Eigenlijk gebeurde die verschuiving ook niet plotsklaps op 13 maart. Mijn tektonische platen waren al veel eerder begonnen met morrelen.

Ik wilde nooit moeder worden.

Totdat ik het wel wilde.

Maar het niet lukte. En niet lukte. En niet lukte….

En toen, op 13 maart 2023, wel.

En toch zat (en zit) ik niet fulltime op die roze wolk. En dat verwarde me. Het verwart me soms nog steeds. Ik zou de dingen toch op mijn manier doen? Waarom is dat anno 2024 nog steeds zo verdomde moeilijk?