What’s up 4

Pas op! Ons land is onregeerbaar. Voelen jullie je ook zo onzeker? Ik durfde niet op skivakantie te gaan en vuurwerk afsteken heb ik dit jaar ook maar overgelaten aan anderen. Boven mijn bed hangt sinds 22 november een heel grote spiegel, zodat ik, als ik weer eens badend in het zweet wakker word omdat ik gedroomd heb dat ik van de aardbodem verdwenen was, mezelf er direct van kan verzekeren dat ik nog besta. Ons land is onregeerbaar! Bij het opstaan en bij het slapen gaan bid ik tot Balkenende, Bos en Rouvoet dat ik vandaag opnieuw niet tot stof wederkeer, dat het einde van deze onregeerbare periode zo snel mogelijk nadert. Waar blijven onze bondgenoten nu? Waar blijven die voedselpakketten? Mijn kerstdiner bestond dit jaar uit slechts drie gangen (twee daarvan bevatten zonnebloempitten overigens). Het lijkt wel een gekkenhuis, Loenatik. Met Herman Wijffels als de zuster die het spelletje telkens maar weer meespeelt. En Balkenende doet een prachtige imitatie van mevrouw De Haas die vaak gemene dingen roept, maar ze meent ze niet echt (‘Dat ligt in het verleden, we kijken nu naar de toekomst’). Bos speelt voor ons Fats, de jongen in de rolstoel die gewoon kan lopen. Want met Balkenende kunnen we echt niet verder, of toch wel? En Rouvoet krijgt de rol van de Majoor. Op zijn eigen gekke manier krijgt hij toch dingen voor elkaar in een wereld die niet de zijne is. Het is één grote vlucht voor de werkelijkheid, de oh zo saaie werkelijkheid dat het té goed gaat met ons. Zo goed dat we onze eigen problemen, ons eigen wereldje, moeten creëren om de spanning erin te houden. En als iedereen uiteindelijk moe van het elkaar in de haren vliegen huilend in zijn eigen hoekje zit, dan zorgt zuster Ten Hoeven voor een compromis waarmee iedereen gelukkig is. Of zou deze moevie minder goed aflopen?

Deze column is gepubliceerd in de rubriek What’s up van het universiteitsblad Cursor van de Technische Universiteit Eindhoven in jaargang 49, op donderdag 11 januari 2007. Zie www.tue.nl/cursor