What’s up 5

De grote boze wolf had gewoon honger. Zijn doel was duidelijk. Hij dacht alleen aan zichzelf, aan het voorzien in die eerste levensbehoefte, en mensenvlees heeft nu eenmaal een prominente plaats in zijn schijf van vijf. Maar waren Roodkapjes motieven wel zo zuiver als ze lijken? Ging ze echt alleen maar naar oma toe om die koekjes te brengen? Om oma een plezier te doen? Was het echt zuiver altruïsme? Ik denk het niet. Ik denk dat ze haar erfenis veilig wilde stellen. Homo homini lupus. Er was helemaal geen wolf. Roodkapje was de wolf. En oma vermoedde natuurlijk ook wel dat de erfenis die ze haar kleindochter al bij haar geboorte gegeven had weinig onzelfzuchtigheid bevatte. Zij wist dondersgoed dat Roodkapje op haar geld zat te azen en liet Roodkapje telkens opdraven onder het voorwendsel dat ze al dat geld nog niet had opgebrast voordat haar laatste haar grijs werd en de Oil of Olaz niet meer nodig was. Er was geen wolf. Er waren er twee. En zo gaat dat nou altijd bij mij. Vertel me een sprookje en ik word achterdochtig. Lees een passage voor uit de bijbel en ik ga lastige vragen stellen. Citeer wikipedia en ik verlies meteen alle vertrouwen. Verspreid pakjes waarop met grote lichtgevende letters staat: ‘Geen gevaar’ in een Amerikaanse stad en ik loop er met een grote boog omheen. Een verdwaalde boekenverkoper die mij de weg vraagt, wil eigenlijk mijn portemonnee. Geen snoepjes aannemen van vreemden. Nooit geloven wat een politicus zegt. Op straat niet zomaar dingen roepen. Je weet nooit wiens eer je kwetst. Stemmen met een potlood. Identificatieplicht zonder glimlach. Geen lijkschouwingen voor kijkers onder de zestien jaar. Drie sloten op mijn fiets, vier sloten op de deur, vijf sloten op mijn mond, maar mijn oren en ogen, die zijn altijd open. Paranoia, of zelfkennis?

Deze column is gepubliceerd in de rubriek What’s up van het universiteitsblad Cursor van de Technische Universiteit Eindhoven in jaargang 49, op donderdag 08 februari 2007. Zie www.tue.nl/cursor